4 dagen trailen door 3 landen de start met de Nederlanders

Dinsdagavond was de pastaparty met de briefing. Het deed me weer denken aan 5 jaar geleden bij de transalpine- run. Het was erg druk het grote verschil was dat er nu veel Nederlanders zijn en toen waren we met z´n vieren.  Als het goed is zijn er 27 Nederlanders aanwezig. In totaal zijn er 350 deelnemers uit 19 verschillende landen,die deelnemen aan de 2de editie van de Salomon 4 trailrun.
Ik heb mijn tent verruild voor n pension omdat het hier steeds tegen de avond of in de ochtend regent en daar heb ik geen zin in morgenvroeg een natte tent inpakken.
We zijn vanavond goed bang gemaakt voor wat er allemaal mis kan gaan en hoe slecht het weer kan zijn. We gaan het zien! Ik ben geloof ik op alles voor bereid. Ik ga gewoon lekker lopen en laat het weer over me heen komen. Hopelijk zien we morgen de Zugspitze mooi liggen als we er langs lopen.
Alles is goed georganiseerd en de mensen zijn aardig. Wat kan er mis gaan...

      

prolong voor onderweg

Woensdag om 6.30 uur loopt de wekker af. Nee we starten niet vroeg, maar de tassen moeten om 7.30 uur bij de bus staan! Het is prachtig weer en het is gezellig, wat spanning, maar vooral veel enthousiaste mensen die graag de bergen in willen. Ik ben niet zenuwachtig, maar ben 2x naar de auto gelopen of ik niet wat vergeten was en uiteindelijk nog 1x naar het pension gereden of ik de oplader vd telefoon niet in het contact heb laten zitten. Maar dat is allemaal niet het geval ik heb gewoon alles bij me. De tassen staan in de vrachtwagen en mijn rugzak zit vol met de benodigde spullen zoals, 1,5 vocht, hydrate en prolong. warmte deken, plattegrond met parcours, zonnebrand, warme kleren, handschoenen, regenjas, zakjes met prolong en hydrate, repen, gel, paracetamol (verplicht) geld, verband, tape en de stokken heb ik in mijn hand... kortom een volle zak maar niet te zwaar. De stokken heb ik in de hand, want na enkele km gaan we al klimmen.

6 nederlanders en 1 south afrikaanse bij de start

give me the time...

Ik start achteraan en om 10.09 start de muziek van highway to hell (dit doen ze ook al 6 jaar) en om  10.10 uur klinkt het startschot en we zijn weg. We zijn 10 minuten later van start gegaan, omdat we dan na de trein pas bij het spoor aan zouden komen. Maar ja er werd hard gelopen en dus stonden de eerste te wachten voor het spoor. Na enkele km asfalt gingen we het bos in. Een aardige klim. Ik wist weer dat ik te weinig de Wageningse berg beklommen had. Maar ik wist, wat je klimt, ga je ook weer naar beneden. Dus toen we boven waren kon ik vervolgens heerlijk naar beneden. Maar ook duidelijk was dat het een technisch parcours zou zijn. Bij .. km was er een post. Water, prolong bij vullen, wat water drinken en door. De post was prima, maar het was mij te druk dus gauw door en ja, weer een klim. Het was nu nog pittiger. Ik wist weer, gewoon stap voor stap en in een regelmatig tempo dan was er niets aan de hand.


Deze klim ging slingerend omhoog. Boven kwamen we bij een skilift, maar ja ook hier weer lekker dalen. Tot 18 km waar de bidons weer werden gevuld. Het leek wel of ik leeg liep. Het was warm waar ik geen last van had, maar waardoor ik leeg liep. Hier stonden veel nederlanders. We gingen met de groep naar boven opweg naar de Oostenrijkse grens. Marc had het moeilijk, maar we hielpen zo goed als het kon. Af en toe stoppen. Maar opeens kon hij niet meer. Lag met kramp op het parcours.Op dat moment kwam Robin, een Australische vrouw, die nederlands sprak, want haar vriend kwam uit Eindhoven. Zij was fysiotherapeut en probeerde de kramp uit de benen te krijgen. Tevens gaf ze hem eiwitten en vetten ipv koolhydraten, want waarschijnlijk had hij te veel suikers binnen gekregen. Het ging langzaam, maar steeds beter. Er waren er nog 2 met maag en kramp problemen. Dus het was even wandelen. Chris was zeer sociaal, hij droeg de rugzak van Marc en liep met hem mee. toen we nog zo'n 10 km te gaan hadden vroeg ik mezelf af wat ik kon doen, en dat was niets. Iedereen liep, niemand had echt hulp nodig en er waren genoeg hulpbronnen aanwezig, dus gaf ik aan dat ik door liep ondertussen was Helen ook aangekomen, dus ging ik samen met Helen op pad.

Op 8 km voor de finish was nog een post met warme soep dat heb ik nog even genomen en toen was het de laatste klim naar de skiheuvel. Deze was niet erg, maar wel saai. En boven aangekomen, kon ik heerlijk naar beneden rennen. Ondanks dat dit een skiheuvel was ging dit goed. Al slingerend rende ik naar beneden. Haalde weer veel mensen in. En kwam aan vlak voor Erwald. Nog 1 km te gaan en daar stonden Marc zijn vader en schoonvader, even een praatje en de laatste km doorgelopen. O een verassing, net voor de finish nog een klimmetje en zo eindigde ik na. 7.40,19 uur  aan bij de finish in het dorp, waar het ondertussen was gaan regenen. De tijd was niet interressant, want dat had natuurlijk veel sneller gekund. Gelukkig kwam Marc met de andere Nederlanders rond 8.00 uur ook aan. Dag 1 was voor mij een mooie inkomer met mooi weer, mooie momenten en minder mooie momenten maar vooral een mooi gevoel onder de Nederlanders. Ik heb genoten van een prachtige tocht van Garmisch naar Erwald in Oostenrijk. Met veel hoogte punten. En heel fijn is dat mijn lijf zich goed en sterk voelt.
goed eten en een goed hotel en op naar dag twee naar Imst.

heerlijk fris koud water

foto's met dank aan Chris, trailrunning.nl