hardlopen met een blessure kan dat ?

Na de TDS ben ik een beetje aan het sukkelen gegaan. Dat wil zeggen een onwillige bil die dwarsligt tijdens het lopen, waardoor ik een zwaar been krijg en een zeurende pijn in bil, boven been en in het begin ook nog in de kuit. Er zit al wel vooruitgang in, want het komt niet meer tot in de kuit, maar alleen in het bovenbeen. Gezien ik in het na-seizoen zit, dat wil zeggen. Mijn doelen heb ik gehad en op 1 na allen gehaald, dus ik kan nu goed herstellen en lekker relaxen. Maar ja dan wil ik ook relax lopen en niet met pijn! En dat was het nu wel. Op gegeven moment dacht ik oke, ik ga naar de fysio. We hebben hier een goede sportfysio. Zij hebben ook samen gekeken met een manueel therapeut hoe het zat met de beweeglijkheid. Er werd gekeken wat het niet was. En uiteindelijk was het iets met de zenuwbanen. Het was niet duidelijk wat ik nu wel en niet mocht doen. 10 km mocht ik lopen, maar dit ging niet. De oefening die ik deed stelde weinig voor, wat ook werd gezegd, maar ik voelde er niets bij... Geen vooruitgang, geen achteruitgang. Maar ja na 2 maanden wil ik nu wel weten wat er echt aan de hand is, ik wil lopen en plannen maken.  Nee, die plannen zijn al gemaakt, dus ik wil weer rustig opbouwen. Maar dit gaat niet lukken. Dus ga ik maar regelmatig op de mountainbike. Dat is leuk, maar het is anders. Op de een of andere manier kan ik dan niet mijn ei kwijt. Kan me niet leeglopen. En als dat niet lukt en dat voelt niet lekker. Goed deze week na overleg met vrienden, besloten om naar een goede sportarts te gaan die weet waar dit om gaat. En nu besef ik ook waarom dat zo belangrijk is. Als trailrunner, loop ik vaak 5 of 6 uur of langer. Dit vind ik normaal, maar bij de doorsnee is dat niet normaal.

Een marathon als training lopen, is niet normaal. Een paar dagen door de bergen rennen over 9000 hoogte meters, is niet normaal. Kortom, wat ik als normaal ben gaan zien, is voor de doorsnee loper, niet normaal. En dan is het ook belangrijk om naar een sportarts te gaan die weet wat het betekent om niet te sporten, die weet welke sport je doet en kan inschatten wat er allemaal mis kan zijn. Die net anders kijkt dan de reguliere arts. Dus ben ik naar Guido Vroemen,sportarts in Amersfoort bij het SMA, gegaan. Hij is bondscoach van de triathlon sporters, is zelf triathleet, en is ook  (sport)voedingsadviseur bij Herbalife. Kortom hij weet wat je moet vragen aan een duursporter en hoe er getest kan worden, om uiteindelijk tot een diagnose te komen. Maar ja als ik dan voor de deur sta, dan gaan er nog wat dingen door mijn hoofd van de afgelopen week. Mensen die goed bedoeld zeiden;" o heb je het aan de zenuwen, dat is niet zo mooi, dat is dus eigenlijk een hernia, dan heb je kans dat je moet worden geopereerd," of "dit kan wel zeker 3/4 jaar duren." Ja daar wordt je erg vrolijk van, maar niet heus En daar sta ik dan voor de deur van het SMA in Amersfoort, moest ik toch even slikken en ging met knikkende knieen naar binnen.  Nu ken ik Guido wel, maar was toch angstig voor de waarheid. Oke, hij heeft vragen gesteld, beweeglijkstesten gedaan en het was duidelijk. De diagnose was gesteld.

Het SI-gewricht zat vast en niet goed. Hierdoor wordt spier en zenuw geirriteerd.  En nu?? Oefeningen en met 2 weken moet er vooruitgang zijn en met 4 weken moet het over zijn.ppppffff . Ik was nu blij met een blessure. En met duidelijkheid. Want natuurlijk stelde ik de vraag; en.... mag ik hardlopen. En ja dat mocht, maar tot de pijn, geen wedstrijden, gewoon relax trainen... 30 minuten of zo. Oke, niet lang maar wel lekker. Dus naar huis en meteen oefeningen gedaan. Best heftig, lang en veel. En vervolgens nog net voor het echt donker werd lekker weer de herfst opgesnoven in het bos en een half uurtje over de Wageningseberg gerend. O wat voelt dat heerlijk. Kort maar heerlijk je lijf weer laten stromen, je hoofd weer leeg en gewoon lekker in de natuur lopen. Misschien ga ik me de komende tijd wel bezig houden met Chi-running of in ieder geval in verdiepen. Maar nu eerst goede oefeningen doen, herstellen en lekker kort relax lopen. En dan kan ik de plannen weer realistisch op de kaart zetten. herken je dit ?

lopen in het donker bij de Wageningseberg
 

Teutolauf in het duitse Wald

Zaterdag 20 oktober stond de Teutolauf op het programma. Met een aantal medelopers van Pallas´67 uit Wageningen zouden we afreizen naar Lengerich in Duitsland. Meestal voor een mooie trail reis ik af naar Belgie, terwijl Duitsland naast ons ligt en ook makkelijk te bereizen valt.

En er ook prachtige bossen zijn op steenworp afstand. Dus met 2uur rijden stonden wij in Lengerich, waar Martin zonder tomtom zo heen reed. De heuvels waren al te zien. En dat er veel nederlanders deze trail jaarlijks bezoeken bleek ook wel toen bleek dat AV ´34 zelfs met bussen waren gekomen en meer dan 80 deelnemers had. Totaal waren er 180 nederlanders. Dit was voor de organisatie zelfs een speciale vermelding waard. De organisatie was trouwens erg goed. Er stonden overal bordjes en ondanks de drukte nergens rijen voor de startbewijzen, chips of eten en drinken. Onderweg stond ook alles prima aangegeven. Zelf had ik toch mijn spry race vest aan, voor sleutels, geld en telefoon-fototoestel. Drinken was niet nodig vond ik op deze afstand, er was op 6 km nog  n drankpost.

op weg naar de top



het uitzicht op het hoogte punt

Er waren 3 lopen voor de hardlopers en ook nog een loop voor de wandelaars. Wij hadden ons ingeschreven voor de 29 km. Helaas kreeg ik van mijn fysio te horen dat dat voor mijn zenuwen iets te veel zou zijn, dus koos ik gedwongen voor de 12,5 km. Wij werden na de 29 km weggeschoten en liepen door de straten van Lengerich richting het bos. Al vond ik het lang duren voordat ik op onverharde weg kwam, na 1,5 km waren we er op en vervolgens ook weer af. Na 3 km waren we eindelijk in het bos beland. En ja dat was mooi. Erg mooi. Ik liep lekker. Al voelde ik mijn darmen protesteren en ook de bil.. maar dacht er niet aan en genoot van dit mooie stukje waar we stiekum omhoog gingen.


uit het bos opweg naar de finish

Er werd steeds meer gewandeld. Maar ik dacht het is maar 12 km dus blijf lekker door rennen met kleine pasjes omhoog.´Boven de bocht om en n stukje licht naar beneden, vervolgens kwam ik aan bij de drankpost. Even wat water genomen, want je merkte wel dat het behoorlijk warm was en ook ik veel vocht verloor. Vervolgens van het uitzicht genoten en weer naar beneden via een singel track die was prachtig. Wel moest ik me hier enorm inhouden, want mijn bil kwam behoorlijk in opspraak. Dus niet forceren. Stoppen..., nee geen denken aan, gewoon rustig uit dribbelen.

Maar dit hield in dat ik voor volgende week de beartrail wel op mijn buik kan schrijven.  Beneden aangekomen kwam ik weer op de weg naar het dorp uit. Tjonge, dit is echt een klein stukje. Oke, over het landweggetje, tussen de auto´s door en weer terug bij de start/finish. En na de finish stond een heerlijk alcohol-vrij biertje te wachten. En voor een krabbel op je startbewijs, kreeg ik ook nog een mooie bierglas mee met de herinnering van de Teutolauf. Mooie duitse herinnering.

 Nu was het wachten op de rest van ons. Dus na de douche met de krant me in het zonnetje genesteld met een rebuild streght. Goed voor de eiwitten. En ja hoor na 2.28 uur kwam Kenneth binnen, vervolgens 2.31 Nina nog geen 5 minuten later Kirsten en na 3.06 kwam ook Martin binnen. Allen erg enthousiast over het parcours. Hier moet ik dus nog voor terug komen. En... ik weet wat mij te doen staat de komende periode, want wil ik mijn mooie plannen van volgend jaar realiseren, dan zal ik nu mijn rust pakken.

Het feestje in Haren wat door liep naar Groningen..

Wat doe je op zondag 14 oktober, als je van lekker trailen houdt in de bossen en de duinen met niet te veel mensen dan ga je naar Groningen voor de 4 mijl. Nee dat is niet logisch als er in de ochtend een prachtige trail in Schoorl is gestart. Maar ja ik had dit met collega´s afgesproken en dat vind ik ook gezellig. Tevens had ik mijn neefje Stan, die in Groningen studeert ook zo gek gekregen om mee te lopen. Hij had wel zeker 4x een rondje gelopen met zijn kamer genootjes.
En zo gebeurde het dus dat ik om 10.10 uur vertrok vanuit Wageningen om via Zwolle. om 13.30 uur aan te komen in Groningen en om 14.23 uur aan de start te staan in Haren. Ja, ik ben in het `beroemde`Haren geweest, en er was nu een echt FEESTJE waar iedereen op de muziek mee bewoog. Het kan dus wel daar.

Team Special Heroes - Menzis in Haren

Wat me altijd wel verbaasd met zulke grote evenementen is dat als het teminste goed georganisseerd is, iedereen als makke schapen achter elkaar aan loopt van parkeerplaats naar pendelbus, vervolgens van bushalte naar de sporthal. En bij de sporthal hebben we verzameld. Om 13.45 uur was iedereen er. Gezellig, Mark, Oscar, Frank, Francelien, Martin, Stan en ik zouden om 14.23 uur gaan starten. Alles verliep prima. Kledingzakken werden ingeleverd bij de kledingbus en vervolgens naar de start. Ongelooflijk hoeveel vakken we voorbij moesten. Uiteindelijk zouden er hier 19.000 personen starten. Jong, erg jong en wat ouder. Alles startte door elkaar heen. Na mijn negatieve ervaring, jaren geleden,vanuit de Dam-tot-Dam, waar het alleen maar slalommen was, jongeren in spijkerbroek mee liepen en een kinderwagen op mijn hielen kwam. Ging het er zeker tot nu toe veel relaxer aan toe. Terwijl de anderen 2 shirts aan hadden en lange broeken, had ik toch besloten om lekker in korte broek en alleen het menzis-shirt aan te trekken.Mark en Martin deden dit ook. Het voelde goed. Lekker weer, beetje wind en wat fris, maar zeker goed loop weer. Hopend dat dit zo zou blijven dat we het droog zouden houden.
Vond het erg leuk dat Stan ook mee liep en dat hij er ook zin in had. Hoe het zou gaan dat maakte niet uit. De vakken waren ook relax en ook de start verliep soepel. Het was even dringen en slalommen door het centrum van Haren, de mannen waren er al snel vandoor en toen bij de eerste bocht er al geroepen werd dat de winnaar al binnen was na 17min en 13 sec. en wij wel daar konden blijven, ben ik toch maar gewoon door gegaan. En dan kom je op een grote brede weg van Haren naar
Groningen. Dit is relax lopen. Na enkele minuten sloot Stan zich bij mij aan. En hebben we gezellig samen verder gelopen. Handig was dat er bij elke km een grote vlag hing. En in zo'n loop is het prettig dat je steeds mensen inhaalt. Opeens komt zelfs het zonnetje door. En kunnen we nog meer genieten van de loop. Wat wel opvalt is dat er wel veel mensen langs de kant staan, maar dit is niet altijd te merken. Als je in Rotterdam loopt dan wordt je continu aangemoedigd, maar hier in het noorden zijn ze daar wat zuiniger mee. pas na de 3,5 km komen de bandjes en komt er echt sfeer in het publiek. Wat ook opvallend is dat veel ouders met hun kinderen lopen wat best gezellig is en ook zeker niet hinderlijk. Het geeft allemaal een heel ontspannen sfeertje, maar Stan en ik bulderen gewoon lekker door en het voelt allemaal goed. Ik zie bij Stan nog steeds geen vermoeidheid en dat is mooi. Vlak bij het centrum zegt hij nog zal ik laten zien waar ik woon. Ik zeg prima. Hier wordt het best druk. En ja hoor bij de gracht geeft Stan aan waar hij woont. Nu het nog ongeveer 1 km is zeg ook tegen hem ga maar hoor. En trots zegt hij:"ik zal eens kijken wat ik nog kan" en schiet er vandoor. Ik probeer ook nog wat te versnellen, maar merk dat dit toch wel wat moeite kost. Dan komen de laatste 500m die goed staan aangegeven. De bocht om,200m, even aantrekken en dan zijn we op de vismarkt en bij de Finish; 32min en 26 sec. Ben dik tevreden. Heb weinig getraint, mijn heup/bil voelt goed ook met snelheid. En heb ook nog lekker gelopen. Stan is nu net 1 minuut eerder binnen en Martin, Mark, Oscar en Frank hebben ook erg goede tijden neergezet tussen de 26 min en 31 min. En net een 1/2 minuut later komt Francelien ook binnen. Kortom allen met een goede tijd gelopen. Nu dus maar naar de kleding bus en vervolgens kijken of er nog een lekker biertje valt te halen bij de MENZIS tent. De kleding hebben we ook snel terug en met een ommetje komen we bij de MENZIS tent. Ook hier alles lekker relax en ja hoor het pilsje staat ook op ons te wachten. Wat goed georganisseerd. Ik heb genoten van deze gezellige wegwedstrijd. Na een paar biertjes gaf Stan aan dat hij best wel meer wilde lopen en dat na de 10km, de 1/2 marathon ook nog wel de marathon zou kunnen volgen. Oke, dan loop ik met je mee.
We kunnen nog even gezellig met wat mensen van Menzis na kletsen. Zij zijn sponsor van Special Heroes en zijn erg actief om kinderen en speciaal om kinderen met een handicap te ondersteunen in het sporten. Een sponsor om trots op te zijn!


Mark met "zijn"Special Heroessss

Alle finishers van Special Heroes :Stan,Oscar,Ingrid,Martin,Francelien,Frank en Mark

heerlijk trailen in Wageningen

Ik had even rust genomen, omdat mijn bil niet helemaal happy was. Stijf en pijnlijk. Iets wat het laatste half jaar al sluimerde. Waar ik af en toe mee naar de fysio of manueel therapeut ging die het weer knakte en het weer goed zat. Daarnaast had ik oefeningen en de compex die het geheel ondersteund. In de tijd dat ik niet liep heb ik veel op de mtb gezeten en heb ik gewandeld. Maar maandag kon ik het niet meer houden, ik wilde lopen. Ik heb mijn korte broek, shirt en schoenen aangetrokken en met heerlijke muziek in mijn oren liep ik over de Wageningse berg en het bos. Ik snoof de herfst op en kon weer genieten, maar... na 5 km voelde ik een zeurende bil.

het wageningse bos

Maar het ging zo lekker. Niet aan denken en gewoon door lopen... heerlijk. Kronkeligge paadjes, naar boven en beneden, langs het Oranjeoord. Even een stukje fietspad en dan weer door de mooie bospaadjes. En niemand om me heen een het werd steeds meer donker. Een goed gevoel ....als de pijn weg zou zijn zou het een top avond zijn geweest.
Maar ja wat is nu wijsheid... weer even overleg met Marielle, de sportfysiotherapeut. Die heeft me aangeraden om het zelfde parcours na een paar dagen nog een keer te lopen en dan de reactie af te wachten.
Dat was vanavond. Het was een heraling van dinsdag. Een zeurende `bil`- been. Maar opzich ging het heerlijk.
Morgen nog maar eens kijken wat nu het beste is. Want ik wil toch wel eind vd maand een mooie duitse trail lopen...
We zullen het zien.

de brede paden  in het bos
 

At your service.... is niet zo normaal....

De bedrijven die met hart en ziel werken zullen ook service geven .

Maar bedrijven waar je n nummer bent zullen daar moeite mee hebben. Dit is wat ik afgelopen periode weer gemerkt heb.
Een paar voorbeelden; zo had ik trailsokken besteld in Amerika bij foryourlegs, sokken die erg prettig zitten en heel functioneel zijn, omdat ze geen vocht achterlaten in je sok als je door het water rent. Het is dry-max in USA, een andere als de Europeese dry-max.  Ik had ze begin juni besteld, maar dat zou wel even duren. Maar toen ze halverwege juli er nog niet waren ben ik gaan mailen. En toen bleek dat ze al afgegeven waren, maar ik er niet was. En er was geen briefje door de PostNL achter gelaten. Tja waar moet je dan gaan zoeken. Met het ordernr. kon PostNL ook al niets, en toen ik alle PostNL- kantoren, in mijn omgeving was geweest en er niets was ben ik maar weer gaan mailen. Helaas, maar ze konden me toen wel vertellen dat het ordernr. wat ik nu opgaf al retour was. Byzonder, eerst weten ze niets te vinden en vervolgens kunnen ze na 2 weken wel vertellen dat het retour naar de USA is. Toen moesten de sokken dus weer terug komen naar NL, maar PostNL zei dat het bedrijf;"foryourlegs" ,de verzendkosten terug kon krijgen in America. Tja en "foryourlegs"zei nee, dat moet je in Nederland terug krijgen. Het ging hier om $26,95 dat is toch niet misselijk voor 4 paar sokken. Dan zouden de verzendkosten bijna hoger worden dan de sokken zijn. Na 2 maanden heen en weer gemaild te hebben. Ben ik er mee gestopt. En heb het geld van de sokken terug laten storten. Het was niet de eerste keer dat ik teleurgesteld was in PostNL. PostNL heeft veel ervaren mensen ontslagen en veel onervaren mensen nu in dienst die op korte termijn goedkoper zijn, maar op de lange termijn waarschijnlijk vele malen duurder zijn, omdat er vele fouten worden gemaakt.
Maar "foryourlegs"zal ik ook nooit meer naar toe gaan.
Maar gelukkig zijn er kleine en grote bedrijven die wel weten wat service is. En ik denk dat dat zeker in deze tijden belangrijk is. Niet alleen omdat klanten het verdienen, maar ook dat service niet te koop is en je onderscheid van de ander en dus in tijden van crisis zeker belangrijk is.

Zo was mijn mooie Salomon Advanced Skin S-lab rugzak na twee grote evenementen al kapot. Dat wil zeggen de naad was los, ik twijfelde even, want ik dacht och dat maak ik zelf wel, maar ja blijft het dan goed? en misschien is ie wel helemaal verkeerd gestickt. En dan wordt het alleen maar erger. En ik vond de rugzak te duur en te fijn om het er bij te laten zitten, dus heb ik Marc van Scarabee gemaild wat zij konden doen. En na 2 dagen kreeg ik al een reactie dat ze bij Salomon zouden navragen en weer 2 dagen later had ik al antwoord dat ik deze kon inleveren en een nieuwe zou krijgen. Ja dat is nu service waar je blij van wordt. Want je loopt met een mooi effectief vest-rugzakje wat me uitstekend bevalt en wat ik zo wil houden. Maar ja, als het dan kapot gaat in korte tijd baal je daar toch wel van. En als zo'n winkel als Scarabee dan deze service kan bieden dan is dat top..

Zo doe ik dat ook met Herbalife voeding. Herbalife heeft een hele grote service. Want als mensen de producten uit eindelijk toch niet bevalt al hebben ze de bussen bijna leeg, maar het is binnen 30 dagen na de aankoop dan krijgt men het aankoop bedrag volledig terug. En ik als distribiteur, krijg van Herbalife nieuwe producten. Dus in slechte tijden ook gewoon een service en een win-win situatie.

En dat is het niet alleen, iemand die producten koopt krijgt ook begeleiding om tot zijn/haar doel te komen. En heeft hij of zij vragen dan kunnen we die ook beantwoorden. En zo had ik laatst een lastig geval van een sprinter die maar bleef kampen met krampen. Was al naar arts en specialist geweest, maar niemand wist antwoord, ik heb zijn verhaal bij Guido Vroemen, sportarts en coach triathlon, voorgelegd en ik kreeg antwoord wat enkele mogelijkheden bevatte. Oa dat hij zijn bloed eens kon laten testen en hij kon ook met de Hydrate beginnen voor en tussen de sprints door. Dit was een mooie aanvulling en de jongen loopt nu weer lekker zonder krampen. Het verbaasd hem, maar hij heeft gedaan wat Guido aangaf en gebruikt nu de Hydrate op de juiste manier in combinatie met de Formule 1 en loopt weer lekker.
Zelf voel ik me hier ook prettig bij, omdat ik op deze manier ook echt iemand kan helpen om te genieten van zijn sport. 

Fietsen door "de Slag om Arnhem"

Na de TDS heb ik nog niet veel gelopen, af en toe een 10 of 5 km. Maar ik doe het met lopen even rustig aan, omdat ik al maanden "last"heb van mijn aanhechtingen vd hamstring. Het is niet erg, maar zeurend. De manueel therapeut heeft deze nog los gemaakt voor dat ik de TDS ging lopen, maar helemaal over is het niet. En nu ik toch in een loop-rustige periode zit, is het denk beter om even mijn activiteiten met lopen op een laag pitje te zetten en lekker te mtb-en en loopjes uitzoeken voor het najaar en voor het volgend jaar.

Deze week ben ik al aardig op pad gegaan met de MTB. De route is dan vaak richting Oosterbeek, Doorweth, kasteel Doornburg, Mariendael, Papendal, en weer terug naar Wageningen. Een route die afwisselend is met singletracks, heuvels, brede paden en asfalt. Maar veel door de bossen.

Wageningen en omgeving zit vol met monumenten van de oorlog. Dat er hier gestreden is is duidelijk. En zeker tijdens de slag om Arnhem. Gelukkig heb ik dan nog mijn ouders die dit (helaas)meegemaakt hebben, die dit nog kunnen na vertellen. Mijn moeder bevestigde ook dat zij toen gelukkig aan de "goede"kant van het water zaten, want in 1944 is er veel gevochten op de Ginkelse Hei, Oosterbeek en Wageningen. En dus merkte Kirsten en ik deze week dat op de route. Zo was er maandag 17 september  in Heelsum een kranslegging bij het oorlogsmonument. En gingen de Pallas'67 lopers 18 september vanuit Eindhoven naar Wageningen met het vredesvuur.


monument op de hei bij Terlet  voor de parachutisten
 

Dit vuur is afkomstig vanuit het normandische plaatsje Bayeux, waar het door fietsers is opgehaald. En in Eindhoven wordt het overgenomen door de lopers van Pallas'67 die in Wageningen het eeuwig brandend vuur naast Hotel de Wereld, verversen. Een mooie traditie die gelukkig in stand blijft.
En dit weekend zijn er nog verschillende evenementen bij de Airborne in Oosterbeek en zo ook kwamen Kirsten en ik gisteren op onze route midden op het single-track parcours in Papendal een nieuw monument tegen over de slag om Arnhem.


monument op de MTB-route op Papendal

En toen we langs de begraafplaats in Oosterbeek reden, was door de borden duidelijk te zien dat ook hier een evenement zou gaan plaatsvinden. En toen de ballonnen 's avond in de lucht hingen en de verschillende vliegtuigen, niet uit deze tijd, in groepjes rond vlogen was duidelijk dat hier door velen de herinneringen werden opgehaald van een heldhaftige tijd, waar vele jonge soldaten (18-20 jarigen) gesneuveld zijn in de heftige "slag om arnhem" waardoor wij nu in vrede kunnen leven. Iets wat we nooit mogen vergeten. Zodat wij nu vrij kunnen fietsen door een prachtige omgeving, waar vele geesten ronddolen die ons zien genieten van een wedstrijd of tocht over de veluwen.

Winterse taferelen tijdens de Utmb -TDS

 

de zonnige vlag vooraf ..

Dit jaar had ik 3 doelen gezet. De 100 van Belves, de Salomon4 trails en de TDS!  De eerste 2 zouden opbouwend zijn naar de TDS. Dat zou mijn kroon kunnen worden van dit jaar.
De eerst twee waren prima prima verlopen, had genoten, en lekker gelopen.  De 100 van Belves zelfs voor mij in n perfecte tijd. 11.02 uur. Met ok nog eens 1000 hm.
Maar de TDS is wat anders, zwaar, vele hoogte meters, dag en nacht en verschillende weersverwachtingen.
De laatste weken voor vertrek liep niet alles soepel, wel met mij, maar ik moest later vertrekken, om de auto te laten maken. Maar goed zaterdag ben ik uiteindelijk vertrokken en ben heerlijk naar Bourg St. Maurice gereden waar ik boven op een berg 1500 m mijn tent neer heb gezet. In de zon zag ik de weersvoorspellingen, en ja hoor elke dag n 9! Dat zou mooi worden. Deze week klom ik 3 x naar 2000  en 2500 meter. Elke keer kon ik boven makkelijk in mijn t-shirt lopen, maar langzaam zag ik de weers verwachtingen rond courmayeur en chamonix veranderen in 7, 6 en zelfs voor donderdag en vrijdag een 4 en 5 met veel regen, 90% wind en kou. Heb ik alles bij me voor slacht weer ? Schiet door me heen. Bereid alles voor, Karen zal me helpen en kleding en extra voeding op verschillende posten. Dat is een fijn gevoel. Ik slaap de laatste nacht niet in chamonix, maar in courmayeur. We vertrekken om 07.00 uur. En als ik met de bus van chamonix moet komen, wordt het wel een heel kort nachtje, want die vertrekt om 04.00 uur. Nu kan ik lekker "uitslapen" tot 5.30 uur.

Ik haal mijn startnr. De tas wordt goed gecontroleerd, en ik krijg mijn nummer! Vervolgens nog even langs de herbalife stand die er ook staat. Erg leuk om te zien hoe de Fransen ook met sport bezig zijn!

Ondertussen zie ik op Facebook dat PSV ook herbalife gaat gebruiken dit jaar! Fantastisch nieuws natuurlijk!
Even nog gezellig kletsen met Chris en Wilbert.Wat is het toch altijd een heerlijk outdoor sfeertje in chamonix.
Nu opweg naar courmayeur. Lekkere pasta met paddestoelen, mmm wat maken ze dat toch lekker. Alles voor morgen klaar leggen, nog 12 sms'jes ontvangen van de organisatie dat het morgen echt Serieus slecht weer wordt.
"attention! Weather forecast; rain,snow at 2000m,wind,Cold. Temperatures dropping below -5C.have winter clothing." helder dit is geen gewone trail waar af en toe een buitje valt...en je na een paar uurtjes, 6-8, weer terug bent. Nog even alle kleren nachecken.... Mis mijn onderschirt met lange mouwen. Maar heb genoeg dikke shirts bij me. Nog n windstopper in de tas. Doe mijn icebreaker met korte mouw als onderschirt aan met Salomon broek en herbalife 24 shirt erover. De mouwtjes aan en eroverheen of de regenjas of herbalife windjack, afhankelijk of het regent bij de start.
Alles ligt klaar om 21.30 uur gaat t ligt uit.  En als ik in de nacht wakker wordt hoor ik alleen maar regen....
Maar om 5.30 uur is t ...droog! Kleren aan, ontbijten, yoghurt, muesli, herbalife24 fruit en thermodrank. Kop koffie,  vervolgens nog even naar t toilet en naar de start lopen. Ik loop in de hoofdstraat, maar hoor niets.... Oja toch wel na de bocht de muziek en voel de spanning. Maar nog geen publiek... Tja wie gaat er nu om 7.00 uur staan.

gespannen net voor de start droog met wolken..

Ik doe mijn Salomon skin S-lab 12 rugzak dicht en ga in t vak staan... En ja hoor sta ik naast 'n Nederlander, Ruud, hij heeft al veel ervaring met ccc, utmb en nu tds. Verschil met mij is hij heeft ccc uitgelopen en ik ben alleen van start gegaan en nog nooit aangekomen. 2xccc en nu de zwaardere tds. De muziek wordt ondertussen opgezweept, de helikopter komt boven de stad cirkelen, nog n paar minuten de spanning stijgt, ik voel de ademhaling om me heen. Lach nog naar n Fransman die gespannen terug lacht. En t aftellen is begonnen. En we rennen door t centrum, waar het ineens volstaat met publiek, Karen zie ik klaar staan met haar fototoestel, maar zij mij niet. naar beneden waar ik Esther sweeris zie staan die ik ook nog even suc6 wens voor morgen!
De ruim 1300 deelnemers rennen onder de weg door naar de eerste en hoogste berg, col de la youlaz.... Van 2661m. Maar na het eerste stukje rennen wordt het toch stijl en gaan erover op stevig doorstappen.

de eerste post nog droog...

We maken snel hoogte en zien courmayeur in t dal verschijnen. Na zo'n 736m en 7 km, komen we bij de eerste post  col cherrouit maison vielle op 1956m .ik vul mijn bidons van prolong en hydrate aan. En pak n gu gel. Espresso love... Hoe kun je dit zo noemen, maar goed snel door, of toch niet. Want de eerste druppels vallen. Ik verander mijn windjack in regenjack van Milo, 'n fijn licht goed Jack. Wel doe ik de mouwtjes naar beneden want heb t warm van het klimmen.

Echt doorlopen lukt niet echt het is af en toe stilstaan en dan weer doorstappen. Maar ik verwacht als we de eerste berg over zijn dat ik kan gaan rennen. De bocht om en ja hoor daar licht de top. Het grijze gruis is goed te zien met n grote sliert aan mensen.... Die stil staan. Hier en daar smokkelen mensen... Ja ik ook wordt koud en krijg natte kleren,van het  stilstaan en loop ook langs de rij tot ik hoor hè ingrid dat gaat zo niet... Ja dat was Paula . Ze heet gelijk en ik voeg in. Vervolgens zien we n oude grijze man met paraplu  kranig omhoog lopen langs iedereen.  Alsof hij n zondagmiddag wandeling maakt. Ik geloof dat we met af en toe n stukje stappen zeker 45 minuten stilstaan.

op naar de top in een slinger aan mensen

Dit doet mijn gevoel niet goed  maar uiteindelijk kunnen we flink doorstappen. En krijg t ondanks de koude wind weer warm. Over de top kunnen we niet meteen doorrennen. Weer technische stukken, maar uiteindelijk ruimte en mogelijkheid tot rennen. T ziet er prachtig uit. Het miezert maar dat boeit me niet , loop lekker door met af en toe stijgen. Dalen vervolgens over n brede asfaltweg, niet echt fijn maar al snel kom ik in la Thuille wat ik al snel zie liggen van hoogte erg mooi dan gaan we nog n singeltrack naar beneden, door t dorp en zie voor de tent Karen al staan.

op weg naar de laatste top...

met Bourg St. Maurice op de achtergrond

 Ik ga naar binnen vul weer mijn flessen met hydrate en prolong en drink wat water. En loop door voel me goed zit op 21 km en heb weer aardig afgedaald naar 1448m dus mag nu weer klimmen naar col du petitie St. Bernard. De regen gaat gestaag door maar ik voel me goed.

Het is n aardige klim langs het meer en dan mogen we door de struiken recht omhoog naar de top  2188m  en de 30 km is gehaald. Ook hier zijn de mensen vd posten weer aardig en ik neem nu na t vullen van mijn bidons nog een heerlijke warme bouillon dat voelt prima . Ga nog even naar t toilet en verdwijn de bergen weer in met n big smile. Klets met wat Fransen die op zoek zijn naar de zon... En merk dat dit mijn afdaling is glooiend en af en toe technisch singel track heerlijk. En na n tijdje trek ik de regenjas uit en doe de mouwtjes omlaag... De Fransen hadden gelijk de zon is er nog tenminste... Het is droog en warm, door wat kleine posten, St. Germain en Seez waar ook weer mensen vd organisatie staan bij lastige stukken en al snel heb ik het zicht op Bourg St. Maurice. Onderweg denk ik welk kledingstukken ik zal vervangen want ben zijknat van het zweet. Door t bos is dit nu dat extra stuk, ik weet t niet, ik loop gewoon door naar t centrum waar Karen met de zak met kleren en voeding staat. 44km zijn voldaan.Trek droge sokken, onderschirt en bovenshirt aan. Wil eigenlijk mijn icebreaker aanhouden. ( achteraf had ik die aan moeten houden is super spul!!) maar trek n Nike dryfit shirt aan. De tassen worden gecontroleerd voor de avond/nacht. Ook dit is goed wat de organisatie doet. Vervolgens wandel ik met Karen door de binnenstad is gezellig, wordt regelmatig aangesproken, geapplaudisseerd of "bravo" geroepen. Dan buigt de weg naar rechts en ga ik weer alleen op pad, stijl omhoog. En mijn kleding is binnen 5 minuten nat vh zweet. Stap stevig door en stop af en toe om wat te eten en te drinken. We klimmen 1975m omhoog en zullen ook nog ergens 875m gaan dalen. Er staat 5,5 uur voor n klim van 15 km. Dat zegt genoeg... Ik begon rond 16.30 uur aan de klim. Al snel zie ik fort de la platte. Hier zitten verschillende mensen te eten, liggen even en kleden zich nog om. Ik vind het nog te warm om me om te kleden. En loop door en zie boven paarden staan. Dit is col de la forclaz op 2369. Hier voel ik de wind en begint t te miezeren. Ik vul mijn bidon bij, trek mijn regenjas aan n man kijkt om naar mij en zegt: "we just have an long way to go."  hij heeft gelijk. We stijgen n snel stuk en komen op n "vlakte" het weer wordt grimmig en ik voel de kou. Nog n technisch stuk afdalen wat weer langzaam gaat ivm vele mensen. We kunnen niet meer op de paden lopen want dan glij je alleen maar uit. De kou neemt erg toe, de mouwtjes zijn de oorzaak die zijn zijk nat... En ook de rest vd kleren. Moet ik me omkleden. Het regent hard, de wind blaast en er is nergens beschutting. Als ik me nu omkleed blijf ik net zo nat denk ik, pak mijn lamp en loop door. Dat wil zeggen vanaf dat moment is t mistig, is er alleen maar modder en loop ik zoveel mogelijk naast de paden, dit wordt steeds erger. Ik zak weg in de blubber. 1stap vooruit, is 3 achteruit. En door de mist zijn de linten moeilijk te zien. Als ik weer de weg loop te zoeken met mijn lamp vraag ik de man achter me om voor me te lopen. Maar de wijst en blijft lekker achter me lopen. Na de zoveelste keer dat ik uitglij zeg ik spontaan:"wat en kutzooi" waarop iemand mij passeert en zegt; hoor ik daar kut" .. Ik lach en loop weer verder. Totdat ik knipperlichten zie en denk hè we zijn er. De mensen vd organisatie zeer vrolijk gestemd en aanmoedigend staan in de kou om te helpen en te controleren. Ik zit op 2567m le paseur de pralognan. Op 56 km. Dit houdt in nog 4 km naar de post en nog ruim 600 m dalen. Dit is n ongelooflijk knak moment. Stap door klim over de top waar vele mensen staan, en ik begrijp waarom want het is erg rotsachtig en enorm stijl. Voorzichtig daal ik af. Zie n touw naast me, maar hoop het met de stokken te redden. Passeer ondertussen mensen. Hoor mensen huilen...  Kijk of het gaat en loop door maak n misstap en rol naar beneden, kijk op moet eigenlijk wel lachen, want niemand reageert, iedereen is druk bezig om te "overleven" en dus met zichzelf bezig. Ik sta op en daal verder af. Uiteindelijk kom ik op n breed zandpad waar ik zou kunnen rennen, maar het gaat even niet, ik ril heb t intens koud probeer goed door te stappen en er vliegt vanalles door me heen. Vind ik dit leuk? Moet ik hier doorheen? Is dit verantwoord? Lassen ze het niet af? Opgegeven moment moet ik over het water waar rotsblokken inliggen, maar door t vele water zijn ze bijna niet zichtbaar. Ook hier staan weer mensen vd organisatie. Mijn  voeten zijn nu zijknat en ik loop door, bedenk wel dat de organisatie top is.  Nog even vliegen de woorden van Lizzy Hawker door mijn hoofd,; THE love for THE mountains Brings you to THE finish.

samen met Lizzy Hawker, de winnares van de laatste 5 jaar op de UTMB, ook dit jaar.

 

Dit zei ze me gisteren nog... Ik denk alleen maar klote weer en bergen nu even niet. Oke eerst de tent in. Jemig wat is t hier druk. Kan nergens zitten, maar Karen zorgt dat ik een plekje krijg. Kleed me om ril als n gek, trek de warmte deken om me heen neem wat soep maar ook dat gaat niet goed. Ik wil niet stoppen, niet weer, wel , niet wel, niet o wat baal ik. Ik heb me aangekleed, maar alles is nog nat. Kijk om me heen en zie ineens allemaal mensen met de chip uit het startnr. Zie n grote rij staan en vraag waar al die mensen op staan te wachten, op de bus!! Is t antwoord. Ik kan n geintje maken maar ben daar niet voor in de stemming. Ik kijk Karen aan die al drie x gezegd heeft; t is gekkewerk! Maar ja dat wist ik van te voren, maar wist ik ook dat het zo zou zijn.? De verwachtingen voor de nacht zijn alleen maar erger. Mijn handschoenen zijn ook nat. Ik zag mensen met huishoudhandschoenen over de wanten. Zou t helpen zweet en regen zijn voor mij de breekpunten. Op verkeerde punten vergeten te verkleden en niet de juiste kleding.. Is dit dan niet mijn ding? Waarom wil ik dit zo graag? Waarom kan ik wel janken bij het gevoel te moeten stoppen? Heb ik te weinig getraind? Kan ik niet diep gaan? Ben ik n mooi weer loper? .... Oke al die vragen helpen me niet verder vooruit. Ik gooi de handdoek in de ring en vraag Karen om me af te melden... Die meteen het nr pakt en met n tevreden gevoel er naar toe loopt. Dit duurt nog even want ook hier is t file... Met n glimlach komt ze terug en zegt ik ga de auto halen en we gaan. Ik ben niet warm te krijgen... Ik baal heb nog steeds n dubbel gevoel en we rijden naar het hotel.  Ik ga in bad zitten met warm water en begin bij te komen.

De Suunto gegevens:
Afstand                          61,67 km
Maximale snelheid       15,16 km/u (3'57 min/km)
Gemiddelde snelheid    3,82 km/u (15'42 min/km)
Hoogste punt                2663 m
Laagste punt                 841 m
Opgaande helling         4296 m
Neergaande helling      3574 m
Oplooptijd                    9:22'00
Tijd afdaling                4:45'10
Vlakke tijd                   2:01'36
Maximumtemperatuur 24 °C
Gemiddelde temperatuur 16 °C
Minimumtemperatuur      6 °C

 Na n korte nachtrust baal ik als ik wakker wordt. Maar als ik later hoor dat er meer dan 900 uitvallers zijn vergoed dat n beetje. En heb toch ruim 62 km gelopen en 4296hm gemaakt, in 15 uur en 36 minuten.

zo ziet het er 2 dagen eerder uit...

Maar goed ik heb het besluit genomen. Het is realiteit en ik sta achter mijn besluit. Had t graag anders gezien. Wil best diep gaan, maar niet ten koste van alles. Ik ben 49jaar loop lekker hou inderdaad vd bergen maar zoek bij slechtweer liever beschutting om vervolgens verder te gaan. Ik kom nog terug want t is n prachtige omgeving. Maar na 3 pogingen met zeer slecht weer laat ik 2013 in ieder geval aan mij voorbij gaan.
Wel heb ik me nog ingeschreven voor de 60 van Texel .ook mooi;-)
De utmb is weer gewonnen door Lizzy hawker, de 5de keer op rij.... THE love for THE mountains Brings you to THE finish ... Where ever this is ;)

the day after..

 

the day after ..