maandag 16 juli 2012

Dag 4 van de Salomontrail wat een ongelooflijke lange en hoge trail

Vroeg wakker, weinig geslapen, door de klokken van de kerk tegenover het pension en omdat ik helaas heb liggen piekeren waar de tas zou zijn. Snel ontbijten en met de bus naar de start waar we al om 06.10 uur zijn. En nee er is nog niets gevonden. Er zijn nog weinig deelnemers, het druppelt snel vol. En om 07.00 uur wordt er gestart. Het zal een lange dag worden, want vandaag gaan we en erg hoog, we zullen meer dan 2800 meter moeten klimmen en langer dan een marathon, 44,5 km. Kortom... het venijn zit in de staart. Na 2 km beginnen we meteen met de eerste lange klim, zo´n 1600 meter klimmen. Het gaat over de gewone asfalt weg en na een tijdje komen we in het bos en ja hoor we gaan weer een skiheuvel op. O, wat vind ik die vreselijk, ze zijn stijl, en niet mooi en de omgeving is vaak ook niet mooi. Halverwege krijg ik een sms. Normaal laat ik dat gewoon zitten, echter ik hoop dat de tas is gevonden, dus kijk op mijn telefoon. Nee geen tas, maar een lief smsje van Hilly, die schrijft; blijf in het NU, en de tas komt wel als je aan de finish bent. Geniet nog van "jouw"bergen, nu het nog kan." Al is het lastig, ze heeft helemaal gelijk. En ik tracht de tas uit mijn gedachten te zetten. Boven gekomen neem ik even de tijd om alles bij te vullen, pak wat warme thee, want op dit punt is het niet alleen mistig, maar waait het ook erg, we zitten uiteindelijk op 2431m, Fisser joch, nu even naar beneden, dus dat is lekker. Ik kom in mijn ritme en heb het weer naar mijn zin. Bij de Kolner Hutte is een groot skigebied met veel mensen. Ik kom veel mensen tegen. Vraag aan 1 Nederlandse vrouw of ze even wil kijken of mijn rugzak goed dicht zit... ik twijfel ineens. Waarop een man antwoord: "ja 1 tas kwijt is al erg genoeg toch"  ik moet even lachen en loop weer door. Mensen leven erg met je mee in zo'n meerdaagse loop en dat is mooi. Vanaf nu heb ik ook 100 % vertrouwen dat ik de tas terug krijg bij de finish. Zie een beeld voor me en dat hou ik vast. Ga vervolgens nog een klein stukje naar beneden, waarna we weer gaan stijgen naar de 2de berg.
zonder woorden...

Ik loop vandaag alleen. Ik vind het heerlijk, net als de rest met diverse mensen te hebben gelopen, is het ook heerlijk om door deze hoogten alleen te genieten van de stilte om je heen, de vogels af en toe of het water, wat je hoort, de wind en ... de rust... kortom ik geniet weer helemaal. De klim is heftig. En ik voel de vermoeidheid in mijn lijf. Sta soms gewoon geparkeerd op die berg. Kijk omhoog, kijk naar achter. Het is prachtig, maar de top is nog lang niet in zicht. Op 2587m is de volgende checkpoint Arezzjoch, hier komen we mensen tegen die met de lift komen en zich afvragen waar wij mee bezig zijn. Het is soms wel frustrerend om hier mensen met dikke buiken zeer relax naar beneden te zien lopen, terwijl ik hier aan het zwoegen ben.

Drink nog wat cola en neem n stuk watermeloen kijk naar boven, zie de sneeuw en ga opweg... want ja we moeten nog hoger.. Er komen ook veel stukken met veel grote stenen en van rennen is voorlopig geen sprake van. Ik zie opgegeven moment 2600 m op de grond staan.
sneeuwlopend naar de top

Even dalen met Chris en Renate

Het lijkt de top, maar ja in gedachten moest ik toch hoger... ik loop door de sneeuw verder, glibber alle kanten op dit zijn niet de juiste schoenen voor sneeuw  maar goed ik zwoeg door. Sta soms stil. Om te kijken hoe prachtig het hier is, maar ook omdat ik af en toe gewoon stil sta en het gevoel heb dat ik niet verder kan. Vervolgens zie ik de fotograaf die ook heen en weer rent. Ongelooflijk de fotografen van deze trail zijn echt goede lopers, sommigen, die staan op prachtige plekken. Ik vraag hem of hij weet of ik al op de top ben... hij glimlacht en zeg nee, kijk daar in de verte en wijst waar ik hele kleine poppetjes zie lopen. Ik ga weer naar beneden om de laatste klim in te zetten. Ik zak door de sneeuw, de stenen en de blub, je ik heb het enorm zwaar, maar o, o, o, wat is het ook mooi. Kan ik er nog wel genoeg van genieten. Het lijf "kraakt". En ik voel me wat licht in het hoofd. En ploeter door. Het is fris, maar ik blijf gewoon in mijn shirt lopen. En ja hoor eindelijk de top op 2787 Ochschensharte.
Het hoogste punt 2787 m!!

Ik maak even een foto met me iphone en vraag hoeveel tijd ik nog heb voor hoeveel km. Ik weet het gewoon niet meer, kan niet denken. Dan wordt er gezegd, nog 15 km en nog 4 uur. Jemig, ik schrik en denk dat haal ik nooit. Terwijl de man op de top zegt joh je gaat alleen nog maar naar beneden, dat gaat makkelijk. Maar ik twijfel ineens en neem de benen. Ga als een gek naar beneden. Kom daar Chris, Marc  en Renate tegen. En loop samen met Chris verder. Ik geef aan dat we nog maar weinig tijd hebben, waarop Chris me aan kijkt en zegt dit gaat makkelijk lukken. We hebben zo nog een checkpoint en dan is het nog 8 km. We rennen door, maar mijn lijf heeft het moeilijk. En ja hoor daar is het checkpoint waar ze vrolijk gezind zijn zo als altijd. Nog even aanvullen van de bidons voor de Hydrate en Prolong. Wat cola, nootjes en watermeloen... en door we stappen flink door..en kletsen gezellig. Ik heb er nu ook wel vertrouwen in. Nog bijna 3  uur en 8 km. Als we vlak voor het dorp Samnaun zijn, komen we verschillende mensen tegen die verkeerde km aangeven, dat is niet prettig. Op zo'n 3 km zit de vader van Marc, ik vraag of hij een fiets heeft, maar nee hoor ik moet ook de laatste km lopen. Ik voel dat Chris sneller wil, maar ik kan niet meer, tja een jonge hond en hij gaat alleen verder. Ik neem mijn eigen tempo af en toe rennen af en toe wandelen. Het is heel raar, ik ben er bijna, maar zie of hoor  de finish nog niet. Vervolgens lopen we achter Samnaun langs. En ja eindelijk heb ik het gevoel dat de finish dichtbij is. In korte tijd gaat alles nog even door mij heen. Ik voel me moe, maar geweldig ik heb het gewoon geflikt. Ik heb 4 dagen door de bergen gerent, gelopen, geploetert, geklommen... genoten. Dat laatste vooral. En met deze gedachten loop ik met de finish in zicht, waar ik de Nederlanders zie staan en ik ben blij, heel blij. En met een brede glimlach kom ik over de finish. Geweldig. De langste dag 9.26.55 uur en na 31.29.37 uur ben ik binnen. En.... ja hoor de tas is er ook!! Ik ben een gelukkig mens. Helen komt ook heel verdwaasd binnen. Maar is ook heel erg blij dat ze er is. 


The Finish in Samnaun
Na een biertje, een douche halen we ons wel verdiende FINISH-Shirt op. En de volgende dag vertrekken we vroeg met de bus naar Garmisch...wat een mooie herinnering  zit er weer in mijn lijf.


Bij de finish met Renate de Wilde


Samen met de Winnaar  Reuter
En mijn eigen overwinning
  
Met Helen en het vel begeerde Finish-shirt


met dank aan Marc en Chris voor de foto's

6 opmerkingen:

  1. Wat een mooi slot!! En een super ervaring rijker!! Wat onwijs goed gedaan, gefeliciteerd met deze prestatie. Lekker uitrusten en genieten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. zo voelt het ook. En Berg en Dal staat ook op mijn lijstje :-) gezellig

      Verwijderen
  2. Geweldig. Lees met plezier je verhalen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Thanx, met plezier gelopen en geschreven.. er volgt nog meer :-)

      Verwijderen